Vroeger was alles anders

Vroeger was alles anders?

Zie je mij zitten, daar op de trap? Ik lach, ben als een blij ei geboren. Sinds mijn ouders niet meer leven, voel ik geen oordeel meer over wie ik ben. Het is goed zoals het is. Ik heb lang het idee gehad, dat ik eerst moest presteren voor ik gezien werd. Lief zijn, de vaat doen bij mijn oma thuis, me gedragen, geen herrie maken, niet zo boos doen. Ik ben heel goed in het zorgen voor anderen, tegenwoordig ook in het zorgen voor mezelf gelukkig! Op de middelbare school durfde ik toch ècht niet te vertellen dat ik een 1 had gehaald voor wiskunde! Man oh man, wat heb ik er een buikpijn van gehad. Gelukkig deed mijn docent iets wat ik nooit had gedacht……hij zei tegen mij: “Wil jij een 6 voor wiskunde? Die krijg jij, als je me belooft dat je geen wiskunde kiest volgend jaar!” Wàt een kado zo’n leraar! Maar je begrijpt dat de lat erg hoog werd gelegd. Niet in woorden, maar vooral in me afgewezen te voelen als dat niet gebeurde wat mijn ouders voor mij wensten. Wat voelde ik me afgewezen….Pas toen ze overleden waren, kon ik voelen dat zij niet anders konden. Het ook vanuit liefde en de beste bedoelingen hebben gedaan, die lat waar ik aan moest voldoen. Het beste uit mezelf te halen.

Jaren later, toen ik op mezelf woonde, moest ons huis altijd spik en span zijn als ze op bezoek kwamen. Stond ik daar om 23 uur op de vooravond van onze vakantie plinten te schilderen. Man oh man, wat heb ik mezelf allemaal opgelegd. Dus tja, wat had ik anders willen zien in mijn jeugd? Èchte onvoorwaardelijke liefde.

Dat ik goed was zoals ik was.

Dat ik niet ergens voor hoefde te werken om erbij te horen.

Dat ik gewoon mijn gevoelens kon laten zien.

Dat ik niet hoefde te denken aan wat anderen van mij vonden.

Dat fouten maken de normaalste zaak van de wereld is.

Dat ik mezelf niet weg hoefde te cijferen.

Onze jeugd, hoe wij opgevoed zijn, is altijd een vruchtbare bodem. Dat roep ik altijd in mijn praktijk. Aan alle ouders van de kinderen die komen. Want kijk wie hier nou tegenover mij zit aan tafel! Kijk wie je bent geworden. Van alles wat je is overkomen, heeft dat gemaakt tot wie je bent. Met prachtige sterke eigenschappen, en natuurlijk ook pijnpunten. En valkuilen, waar we steeds weer instappen. Zonder bewustzijn is dat wat er steeds gebeurt. Maar het kan ook anders!

Dat wat je als kind gemist hebt, blijft je wel achtervolgen. Zoals hoe het vroeger bij jou thuis ging. Bij mij thuis werd ik wel getroost, maar werd alles gauw gesust. Ach, je bent boos? Ga maar gauw weer lekker spelen. Stil maar. Hierdoor heb je onbewust meegekregen dat gevoelens er niet mogen zijn. Vanuit liefde is dat gebeurd, maar ja, jouw patronen zijn hierdoor ontstaan. En diep van binnen wil je dus nog steeds gewoon eens lekker boos zijn zonder dat er meteen wat gebeurt of opgelost hoeft te worden!

Ik ben kind dus ik voel waar mijn ouders zijn.

Dankzij mijn ouders ben ik geworden wie ik nu ben. En daar ben ik reuzetrots op! En ja, ik heb heus nog patronen bij me waar ik soms helemaal knettergek van word! Omdat ze hardnekkig zijn. Maar het lukt me steeds beter om te voelen waar IK behoefte aan heb. Mijn innerlijke kind! Door daarmee verbinding te maken, word de behoefte ingewilligd. Kan ik mijn weggestopte gevoelens weer voelen en doorleven. En wordt het ook steeds minder lastig om ze aan anderen te tonen. Want in mijn contact met vrienden vind ik het nog steeds spannend om mezelf helemaal te laten zien. Maar ik laat het steeds vaker zien. Ongeremd. Floept het is soms ineens zomaar uit! Omdat ik me veilig en gezien voel. En doe ik succeservaringen op, waardoor ik steeds meer verder groei.

De vruchtbare bodem is gecreëerd in je jeugd.Durf jij in de spiegel te kijken? Je hoeft alleen maar aan jezelf als klein kind te denken. Je zult ervaren dat je met zachtheid naar jezelf kan kijken. En beseffen wat je zo nodig hebt gehad.

#Patronendoorbreken.