Met de vallende herfstbladeren, regen en wind kunnen je donkere gedachten zomaar de kop opsteken. Zeker nu in deze Coronatijd, waarbij we meer op onszelf aangewezen zijn. Immers, we hebben minder sociale contacten, zijn meer thuis. Het is zoeken naar tijd voor jezelf, naar dingen waar je energie van krijgt. Bewegen helpt, maar hoe ingewikkeld als het voelt of je een zware deken om je heen hebt….Dan heb je wel moed nodig om naar buiten te gaan. Velen van ons vinden dat een hele uitdaging.
Ze had me geappt voor een sessie voor haarzelf. Een eerste stap! Ze kwam wat zwaar binnen. Met een diepe zucht en tranen in haar ogen dronk ze haar cappuccino. En vertelde haar verhaal.Dat ze haar werk zo fijn vond omdat ze alles rondom de kinderen zo fijn kon regelen.
Dat ze zoveel in huis deed
Dat ze eigenlijk alles altijd regelde
Dat ze daar zo moe van was
Dat ze heel lieve maar ook zulke bijzondere kinderen heeft
Dat zij zoveel moest van zichzelf
Dat iedereen er altijd wat van vindt
Dat ze haar werk eigenlijk ook vreselijk saai vindt
Dat ze altijd zoveel kritiek krijgt
Dat haar man zo relaxed is en zij niet
Dat hij lekker alleen maar zijn werk heeft en verder niets
Dat……
Ze zet met playmobiel haar gezin neer. Voor de zware dingen kiest ze een poppetje met karakter. Voor het moeten hetzelfde verhaal.
Dan gaan we op de vloerankers, de matjes staan. Daar komt het fysieke ervaren in je lijf erbij kijken. De poppetjes geven haar al inzicht. Maar daar ze een enorme denker is, en alles ook weer wegredeneert, gaan we voelen. En dan gebeurt het. Ze geeft zich over aan haar lijf. Hoewel ze ook van denken naar voelen en weer van denken naar voelen gaat. De plek aan de zware deken voelt vreselijk aan. Misselijk wordt ze ervan. Tranen…ervan weg willen gaan. Zo’n nare plek. Kippenvel. De plek van haar werk. Daar aangekomen wordt het nog meer zwaar. Wat doe ik hier, vraagt ze zich af?
Ons lijf en het systeem liegen niet. Het vertelt ons hoe het met ons gaat. Dat is juist het mooie; je hoofd vertelt je datje het maar mooi geregeld hebt je werk, dat je flexibele werktijden hebt. Zeker in combinatie met een gezin dat je te runnen hebt. Dat je dan jezelf elke keer wegcijfert. Dat je diep van binnen je daar helemaal niet op je plek voelt. Dat je je zelfs helemaal niet gezien voelt! Dat je, als je in jouw opstelling staat, lijfelijk ervaart dat je daar helemaal geen eigen plekje hebt. Dan herken je je eigen patronen ineens. Dan voel je door de fysieke gewaarwordingen, gevoelens en bewegingen in je lijf, wat je te doen hebt.
En ga je lekker opgeruimd de deur weer uit. En drink je thuis een heel lekker smakend cappucinootje. En voel je jezelf ook weer heerlijk opgeruimd!
Vallende blaadjes, herfstdip?
Recente reacties