Daar staat ze. Bovenop het matje. Zonder schoenen. Ik zie haar wiebelen en ineens schiet ze vol en begint met haar handen voor haar gezicht te huilen. “Laat maar gaan die tranen’, zeg ik zachtjes, “Laat maat stromen”. Ik voel met haar mee. Ze vertelt me dat ze in haar hele lijf de onrust van haar kind voelt. Mijn knieën knikken ook, en ze bewegen van links naar rechts. Het voelt in mijn hoofd of er allemaal kleine kriebelbeestjes, kleine bewegende insecten zitten. Ik herken het gevoel, en voel dat het niet van mij is. Daardoor kan ik er van een afstand naar kijken. Ik voel de herkenning. Ik zie bij de moeder dat het besef van wat haar kind ervaart in zijn lijf als een grote dikke schok. Alsof ze hem ineens nog beter begrijpt.
Het jochie komt bij mij omdat hij niet zo lekker in zijn vel zit. Hij schreeuwt het uit, kan zijn hoofd bijna niet stilzetten. Het blijft maar doorgaan. Hij moet op alles reageren. Zijn hoofd ontploft bijna. Een heel gevoelig kind, die de emoties van anderen ook zo goed aanvoelt. Zo vindingrijk…..zo vol fantastische ideeën ook. Maar ook te vol daar. Alsof hij aan het vechten is. Zie mij! Ik ben er ook nog! Joehoe! Totaal geen rust in zijn lijf. En dat voelde zijn moeder dus ook. Ze was ervan onder de indruk en vroeg zich af hoe hij ermee om kan gaan. En precies dat geeft ouders vaak de geest om heel hard voor hun kind te gaan werken. De dingen te gaan regelen, proberen te voorkomen, uit te leggen aan de omgeving. Maar wat als het gedrag van je kind juist jou spiegelt? Dat je uitgenodigd wordt om naar jezelf te kijken?
Anders zijn, je niet gezien voelen, denken dat er met jou wat mis is. Jonge kinderen kunnen hierdoor zo van slag zijn dat ze niet meer weten waar ze het zoeken moeten. Terwijl het juist een kracht kan zijn. Ouders zien hun kind en voelen hun pijn. Angst maakt zich van je meester, en je gaat vanuit je angst verder. Je gaat hard aan het werk om het je kind makkelijker te maken. Juist door dat invoelende op de matjes kan je dus ook voelen wat je zelf aan het doen bent. Jij wilt het oplossen! Maar de kunst is om juist niet met je angst mee te gaan. Je aandacht richten op het probleem van je kind maakt het juist groter. Wat je aandacht geeft groeit! Want wat raakte jou zo diep van binnen? Wat heb je ervaren toen je de binnenwereld van je kind in jouw lijf en systeem voelde? Was het de afwijzing van jezelf? Dat jij je niet goed genoeg voelde? De spiegel die je krijgt, laat je zien dat je met liefde naar jezelf mag kijken. Dat je jezelf accepteert zoals je bent. Met al je mooie en misschien minder mooie kanten. Dat je je kwetsbaar durft op te stellen.
Je kind is je spiegel. Als jij ervoor kiest om diep van binnen te kijken, naar wat jou zo raakte, dan kan je het wellicht loslaten. Want je kind voelt ook jouw angsten en jouw pijn. Een opstelling met je angst en je verlangen kan je daar meer inzicht in geven. En dan komt zomaar ineens het besef, dat wat je doet voor je kind met de allerbeste liefdevolle bedoelingen gedaan wordt. Maar dat je op het matje van verlangen staat en ervaart en voelt dat je hetzelfde doel hebt, maar op een andere manier veel effectiever is. Je leeft voor! Dus houd van jezelf, met alles erop en eraan. En je kind ervaart ruimte en vrijheid. En meer rust in zijn hoofd.
Recente reacties