En daar staan ze dan met zijn tweetjes. Broertje en zusje. Of ze nog een keertje samen mochten komen. Altijd zinvol! Ouders zijn enige tijd geleden gescheiden. Auw….pijnlijk denk ik dan. Kijk, ouders gaan niet voor niets uit elkaar natuurlijk. Zo begin je niet aan een relatie….zeker niet als er ook nog kids zijn gekomen. Dus de stap is groot. Ik voel mee met de kinderen , en mee met de ouders. Broer is 8, zus is 6. 4 en 8 waren ze toen het niet meer ging tussen papa en mama. De scheiding volgde. Mijn verzameling playmobile, in een prachtige schatkist, staat al voor ze klaar. Net als mijn een verzameling beeldkaartjes, behorend bij het spel Hart op de tong. Praten en een gesprek met kinderen, het kan, maar ik heb gemerkt dat spelenderwijs er belangrijke dingen op tafel komen! Op een ongedwongen manier. Soms zomaar uit het niets. De hartenstraat met de huisjes nodigt ook uit. Vele kinderen ervaren heimwee naar de ander. Zijn ze bij papa, missen ze mama. En andersom. Het is ook een soort rouwproces. Dat wat er was, is niet meer. Dus een vraag als:” Wat mis je het meest van voor de scheiding?” kan verrassende uitkomsten hebben! Het zit hem in zulke kleine dingen heb ik gemerkt. “Dat papa met ons in de speeltuin was en we samen gingen eten!” Sam en Stijntje hebben het moeilijk gehad. Papa wilde niet weg, wilde de scheiding niet. En de ruzies die er waren. “Ik heb ze gehoord, hoor, toen ik in mijn bed lag. Ik was heel bang dat ze gingen scheiden”. En de angst werd de waarheid. Papa heeft het heel lang tegen gehouden. Papa houdt nog van mama, maar mama niet meer van papa. Hoe hartverscheurend! En dan de loyaliteit van de kids……
Het lijkt me een hele kunst, om zo ‘goed’ mogelijk uit elkaar te gaan. Ik zie iets idealistisch voor me. Het kinderhuis, in het midden. En de papa en de mama wisselen om de week! Dus eerst zijn ze met papa in hun huis, dan met mama. Dan verandert er voor de kids zo min mogelijk. Hebben ze in iede geval nog hun eigen huis! Maar ja, scheiden is natuurlijk niet idealistisch. Maar zo goed mogelijk, en dan je eigen gevoelens af en toe even parkeren omwille van de kinderen? Dat vind ik echt tof. Want het is hoe dan ook pijnlijk voor iedereen.
Broer en zus glunderen. Ze hebben wat lekkers meegenomen, en willen graag het spel spelen. De jongste lijkt overal lachend doorheen te komen. ” Ja dan mis ik mama wel, maar dan ga ik gewoon lekker spelen.” De oudste neemt een beetje de rol van een volwassene in. Die regelt alles, helpt met de boodschappen, schenkt drinken in. Doorziet de dingen zoals ze zijn, wat er nodig is. Regelt dingen voor op school. Dit baart me wel zorgen. Immers een kind mag kind zijn! Dat hoort niet in bed te liggen piekeren of het niets vergeten is voor de volgende dag, morgen. Ik ga ook met de ouders om tafel om dit te bespreken.
Oudste heeft stampij staan maken in de praktijk. Een woede-uitbarsting omdat papa de scheiding zo tegen zat te houden…..kippenvel had ik. Met de vuist op tafel, schreeuwen, huilen….alles tegelijk. Dat het echt niet meer goed ging komen, met al die ruzies, vertelde hij aan zijn ouders. Wat een inzicht, wat een wijsheid, he. Pfoe. Gelukkig zag papa daarna ook de noodzaak, en was de scheiding snel geregeld.
Ik keek uit naar deze sessie met Sam en Stijntje. Maakte me zorgen over wat er komen ging. De manier van leven van paps en mams verschilt enorm. Maar zie daar, niets aan de hand! Wat een flexibiliteit laten dit stel kinderen aan me zien! Wonderlijk… Dat waar ik dacht dat er wat strubbelingen waren, bleek dat niet zo te zijn. Voorzichtig roer ik. De kaartjes doen hun werk! De playmobilepoppetjes ook! Ze vertellen, laten me zien hoe het met ze gaat. Ze hebben wel zorgen over hoe het met de ander gaat als ze er niet zijn. En af en toe, vanuit de loyaliteit naar beide ouders toe, vinden ze het lastig zich te uiten. Willen ze papa en mama beschermen. Met playmobile spelen we een situatie na, en ervaren ze dat papa en mama dingen niet kunnen raden. Dat het echt helpt als je zegt wat je voelt en zegt wat je ervan vindt. Dat papa en mama je dan beter begrijpen. En er oprecht voor je kunnen zijn!
Maar ze houden me ook een enorme spiegel voor. Iets wat ik oprecht niet had gezien en had bedacht. “Maar Miriam, wij hebben elkaar toch! Wij vertellen elkaar alles, ook dingen die niemand verder weet. Ook mama en papa niet. Dan helpen wij elkaar hoor!” Ik zie hun kracht, hun speelsheid, hun kind-zijn. Ze hebben samen lol, waar ze ook maar zijn. ze delen lief en leed met elkaar. Dat gaat nooit meer stuk…..vrienden, maatjes voor het leven! Door dik en dun. Ik sta verwonderd naar ze te kijken. Ze stralen het uit, geweldig. Wij zijn samen! En wij zijn sterk. Zij komen er wel!
Recente reacties