Familiegeheimen.
Ik hang fotolijstjes op in ons nieuwe huis; eindelijk hebben we een plekje gevonden waar ze mogen hangen. Ik ben gek op allerlei verschillende lijstjes en foto’s, van ons gezin en onze familie! Iedereen hoort erbij! Ik bekijk de foto’s, bedenk mooie plekjes op de muur voor iedereen. Het ophangen van de prachtige verschillende maten hebbende lijstjes gaat op zijn Miriams. Beetje passen en meten, op het oog kijken, spijkertje hier en een spijkertje daar. Het moet wel kloppen, maar het mag van mezelf niet te netjes zijn. Ergens wil ik een samenhang, maar ik wil ook geen te georganiseerde muur! Iedereen op zijn plekje, af en toe verschuif en verhang ik wat. neem ik even afstand, en gluur door mijn oogharen! Mijn oog valt op een bijzondere foto, van een man en een vrouw. De foto is echt wel meer dan 100 jaar oud. De foto zit in een prachtige ovale lijst. Als ik beter kijk, zie ik dat het een trouwfoto lijkt….Ik zie deze lijst nog hangen in het huis van mijn opa en oma. Het plekje op de muur in hun huis. zou dit een stel zijn? Is de man met de mooie grote maar ook een beetje getekende, verdrietige ogen mijn overgrootvader zijn? De man lijkt op de foto in het persoonsbewijs die ik ook onlangs heb gevonden. Zou hij familie van mij zijn? Wat zeggen zijn ogen mij? is er hier ook een verborgen familiegeheim? Ik glim van nieuwsgierigheid. Wat hebben zijn ogen te vertellen? Maar wie zijn dan toch de twee in het ovale lijstje?
Ik bekijk weer de foto’s. Dan vind ik een bijzondere uit mijn kindertijd. Hij hangt naast de foto van mijn moeder en haar zus, met van die strikken op hun hoofd! Het lijkt wel hollyhobby….en ik glimlach. De foto uit mijn kindertijd bezorgt me een krop in mijn keel. Het is een foto van mijn zusje en mij. Wij lopen met een bolderkar, het is ergens aan de Nederlandse kust. We zijn vlak aan zee! Genomen tijdens een vakantie met ons gezin, mijn vader, moeder, opa en oma en ook mijn zusje en ik. Ik mijmer. Hier is toch echt een familiegeheim….een verborgen iets….Wat speelt er toch in de onderstroom?
In het kader van Iedereen hoort erbij bekijk ik de foto’s nogmaals. Is iedereen erbij? Heb ik echt iedereen of vergeet ik iemand? Heeft iedereen zijn eigen plekje? Ik voel me akelig, heb een knoop in mijn maag. Waarom herhaalt de geschiedenis zich? Degenen die mij goed kennen, weten dat ik ook iets bij me draag. Iets verdrietigs. Iets waarvoor ik al heel hard heb gewerkt. Misschien wel veel te hard. Al vele opstellingen heb gedaan met dit als thema. Alles is familie. En iedereen hoort erbij. Ik weet, als dingen zich blijven herhalen, is er ergens in het familiesysteem een verstrikking. Het contact tussen mijn moeder en haar zus was er ook eentje met allerlei haken en ogen; heel veel gedoe. Dat heb ik als kind meegekregen. Stond natuurlijk eerst pal achter mijn moeder. Voelde veel, voelde het verdriet. Het kwetsbare meisje zag ik, voel ik, herken ik. ik heb compassie voor beiden. ik begreep zowel mijn moeder als mijn tante. Wat gebeurt er toch steeds? Heeft iedereen wel zijn of haar eigen plekje? Wat maakt dat de geschiedenis zich herhaalt?
Ik bekijk de muur met de prachtige foto’s in schitterende lijstjes. Ik geniet. Hang wat recht, verplaats een lijstje. De fotomuur is nog niet af! Daar ga ik de tijd voor nemen. Ontdekken wie er mist. Voor mij krijgt ook zij een plekje. Ook al is ons contact echt bagger. Voelen we ons beiden niet gezien. Mijn beweging naar haar toe heb ik losgelaten. De deur staat open, zij het op een kier. Want iedereen hoort erbij. Heelt de tijd alle wonden?
“Neverlosethesenseofwonder”. Yeti
#systemischwerk
#gedrag
#loslaten
#iedereenheeftzijneigenplek
#parentificatie
#wetvanverbondenheid
#iedereenhoorterbij
Recente reacties