De vuile was en de bloemen.
Dat klinkt toch wel tegenstrijdig, hè, de vuile was en de bloemen. Maar die vuile was buitenhangen…Dat was iets wat ik thuis dus echt niet mocht doen. Want wat zouden anderen daar allemaal van vinden? Dat deed je niet, volgens mijn moeder. Overigens ook niet volgens mijn vader. Tjongejonge, ik hoor zijn stem nog. Hoe ik toch op het idee kwam? “Zachtjes toch, Miriam…, niet zo hard praten. Straks horen ze ons”. En mijn moeders wil was wet. Dus wat deed ik? Ik deed wat zij wilden dat ik deed. Dus vaak zei ik maar niets. Laat staan dat ik de vuile was ging ophangen!
Deze toch ook vruchtbare bodem heeft me zo enorm gevormd. Door deze visie en houding is mijn eerste impuls in te zoomen op anderen i.p.v. op mezelf. Eerst de anderen en dan pas kwam ik aan de beurt. Áls ik mezelf al aan de beurt liet komen. Mijn kleine IK kan zichzelf supergoed wegcijferen. Maar mijn kleine IK wil eigenlijk iets heel anders! Die wil gewoon schreeuwen van de daken, gillen, en lekker gek doen. Lekker gewoon doen wat er in je opkomt. Ook al ziet het er niet uit, heeft iedereen er een mening over.
Ik heb het eens gedaan, toen ik leerkracht was in het Speciaal Basis Onderwijs. We werden namelijk allemaal gefilmd, terwijl we een leesles aan het geven waren. Ik weet nog dat ik dacht:” Ik wil mijn collega’s laten zien, welke leerlingen en vooral welk gedrag deze leerlingen lieten zien”. Deze kinderen vroegen namelijk iets anders dan gewoon zomaar een leeslesje te krijgen.
En het gevolg was dat dit filmpje allesbehalve perfect was. Degene die het filmpje maakte, heeft deze ook niet van tevoren bekeken, maar gewoon (wel in overleg met mij) ongecensureerd laten zien. Hoe naïef was ik…
De collega die mij filmde, wist niet van mijn gedachtegang over de specifieke onderwijsbehoeften die mijn leerlingen hadden. Dus dat ik gewoon alles wilde laten zien. Nou dat heb ik dus geweten hoor. Een collega zei nog tegen me:” Miriam, je stelt je wel heel kwetsbaar op he, heb je dat in de gaten?” En ik dacht (eigenlijk mijn kleine IK dacht) bij mezelf, ja dat klopt. We hoeven ons niet mooier voor te doen dan wat we zijn. Prima en eerlijk toch, jezelf kwetsbaar opstellen? Maar later begreep ik dat er veel over mij is gesproken. Over mij ja, helaas niet mèt mij. Wat was dat fijn geweest, dat ze met mij hadden gesproken. Wij als team, want daar ging het uiteindelijk om. In gesprek met elkaar. Maar de vuile was buitenhangen, dat doen we liever niet.
We zetten liever de mooie bloemetjes buiten! En laten we dat ook vooral blijven doen, maar ik ben ook fan van die prachtige vuile was. Geeft dat ons leven niet juist kleur? Alleen maar feestjes en mooie gezichten laten zien aan de medemens….wat is het effect daarvan op ons zijn?
Ik ken de maskers van de pubers, de struggelingen van Jan en alleman, het doen alsof, de nepwereld. Onder hen zijn er velen die zichzelf niet durven laten zien. Het masker ophouden, en stiekem verdrinken in hun depressieve gedachten, eenzaam zijn. Dat is toch niet wat we willen?
Hang ook je vuile was buiten! En vooral ook de bloemen. Die overigens ook prachtig zijn als ze uitgebloeid zijn, wist je dat? Hun zaden geven weer prachtige bloemen in het voorjaar. The circle of life. Laten we ons verbonden voelen met elkaar, in voor en tegen. Met de vuile was en de bloemen, met alles erop en eraan!
Recente reacties