Daar waar een deur dicht gaat….
Een paar weken geleden heb ik een deur dicht gedaan. IK! Ikzelf heb een deur dichtgedaan. Weet je wel, hoe moeilijk dat voor me is geweest? Dat ik op mijn eigen plekje ben gaan staan…..en heb gezegd: “Nee, ik ga het niet doen?” Nou daar ging inwendig een heel proces aan vooraf. Dat wat me bergen energie heeft gekost. En uiteindelijk ook heeft opgeleverd!
Met een aantal mensen vormden wij een zakelijke samenwerking. Sinds een jaartje behoorde ik ook bij dat netwerk! In het begin was ik, logischerwijs, alles en iedereen aan het aftasten. Liet ik in kleine stapjes dingen van mezelf zien. Wat een fijne groep mensen bij elkaar! Zij vormden al langer een netwerk, en waren doordat zij al vele dingen met elkaar meegemaakt hadden, goed op elkaar afgestemd. Er was ruimte voor iedereen. Ruimte om jezelf te zijn, je mening te delen, vragen te stellen, aan te geven wat er in je omgaat. Met elkaar wilden deze mensen iets waar ik niet achter kon staan. Ben op onderzoek gegaan, heb her en der geïnformeerd over het hoe en wat. Het bleef aan me knagen. Net als een rommelig bordje spaghetti in mijn maag. Knagend, rommelend. Wat moest ik er nou mee? Advies ingewonnen, gedeeld in intervisiegroepjes, ik heb het dilemma van mezelf, zelfs opgesteld. Daar kwam een heel duidelijk antwoord uit, al vrij aan het begin van mijn hele proces. Maar ik kon er nog niet naar luisteren….
Wat gebeurde er in mij? Ik ontdekte een behoorlijk aantal patronen……en wel belemmerende patronen.
Ik wilde graag bij de groep horen.
Ik kan me heel goed aanpassen.
Ik kan goed meebewegen.
Ik kan blijven hangen in een bepaalde emotie.
Na een hele tijd voelde ik nogmaals mijn lijf. Het bleef maar knagen. Na het zoveelste advies heb ik weer dit dilemma opgesteld. Heb ik heel goed naar mijn lijf geluisterd. Ik voelde een heel duidelijke NEE. Nu dat ineens zo helder was voor mij, dacht ik ook meteen dat ga ik delen. Wat de consequenties ook zullen zijn. En deed ik de deur dus zelf dicht! Mijn hoofd en mijn lijf hebben dit ontdekt, ik wil trouw zijn aan mezelf en er dus ook naar handelen. Zo gezegd, zo gedaan. Het moment was daar….Ik voelde en zag het aankomen. Ik vond de woorden, sprak ze uit, en deed de deur dus dicht.
Maar wat gebeurde er op het Moment suprême? Mijn keel werd dichtgeknepen, tranen stroomden, ik voelde verdriet en teleurstelling. Ik had tijd nodig, heb tijd voor mezelf genomen direct daarna. Ik werd toch echt overvallen door mijn eigen emoties die ik heb ervaren. Wat gebeurde er toch in mij? Ik was toch overtuigd van mijn ontdekkingen en wat mijn lijf me vertelde?
De volgende morgen werd ik opgelucht en sterk wakker. Ik voelde me goed, ik had de juiste beslissing genomen. En mijn tranen, dichte keel en verdriet? Dat waren tranen van ontroering, omdat ik mijn eigen plekje in heb genomen. Ik heb voor mezelf gekozen. Dat voelde pas sterk, en was een overwinning voor mij! Trots. En ja, ik ga deze mooie mensen echt wel missen. Maar waar een deur dicht gaat…..
Recente reacties